Wat is dat toch allemaal?

Wat is dat toch deze week, heb ik ergens iets op mij hangen ofzo? Nu vraag je je vast af waarover het gaat, wel het zit zo. Deze week val ik blijkbaar in de smaak bij mannen, nu ja mannen...

Het begon allemaal dit weekend, ik ga uit, met mijn vriendje weliswaar. Wat is daar nu vreemd aan, zul je denken? Wel ik sta er in een gewone outfit, niets sletterig ofzo, gewoon een kleedje met mouwen en een legging. Op een gegeven moment moet mijn vriendje naar het toilet, de natuur roept soms he. Ik sta daar dus mannenloos :D Niet voor lang zo blijkt. Een seconde nadat mijn vriend uit het zicht is verdwenen staat er al een vies ventje tegen mij op te schuren. Joepie denk ik dan, lang leve de ellebogen!!! (Dit hielp niet natuurlijk, gelukkig kwam mijn vriendje snel terug :p) Een half uurtje later sloeg de dorst toe en ging mijn vriendje drank halen, hij weg, voel ik toch niet een hand op mijn kont van een man die minstens dubbel zo oud is als mezelf(megajakkes!!!!) Zeer grappig allemaal volgens de omstaanders, ikzelf zie er de humor minder van in eigenlijk.

Ik denk dan het is gelegenheidsgebonden en het ligt aan het weekendsfeertje (lees :zatte mensen)

Nu vandaag midden in de week (woensdag dus) wandel ik van de bushalte naar huis, het zonnetje schijnt immers. Ik wandel dus, alleen rustig mijmerend over de lente en al die leuke lentekriebels. Opeens vertraagt er een auto, met een jonge kerel in (duh...) hij bekijkt me van kop tot teen, glimlacht eventjes naar mij en knikt (ken de kerel totaal niet) en rijdt dan gewoon vlot door.

Nu de moraal van het verhaal is: mannen zijn raar!!!!

Het ligt misschien aan mij, maar toch waarom doen ze dat, vraag ik er om? Ik dacht het niet dus! Ik vraag er niet om om door een of andere vettige kerel begaapt of bepottelt te worden, ik doe da toch ook niet en eerlijk gezegd ik hou er ook niet van. Maarja het is lente, we zullen er in de tijden van warm weer en dus ook minder kleding weer mee moeten leven...

stinkerds

Wat hebben mensen toch met een lijfgeur? Ik ga hier eventjes een tipje geven: zeep en deodorant. Ja echt, het helpt.

Ik nam vandaag, zoals wel vaker gebeurt, de bus. Stelt u zich het nu even voor. Het is druk, veel mensen nemen de bus, er is geen plaats. Plots zie je een vrij stoeltje naast iemand, logischerwijs neem je er plaats. Een seconde later heb je spijt van deze actie, de persoon naast je ruikt niet zo fris (om maar niet te zeggen dat die persoon stinkt).

Nu stel ik me de vraag: is het dan zo moeilijk om s'ochtends als je opstaat eventjes een beetje zeep en water te gebruiken en daarna een vleugje deo te spuiten? Ik hou niet van stinkerds en al helemaal niet op een bus. Er zitten mensen in de buurt, denk dan toch aan die persoonlijke hygiëne.
Tot zover mijn spannende belevenissen van vandaag

nieuwe start?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier mijn gedacht nog eens ben komen spuien. Het is ondertussen al terug een koude dag, na zo een mooie lente-week. Ik denk dat het weer een beetje mijn gemoed volgt. Bloemen staan al in bloei en nu na een nachtje sneeuw kan dat zo allemaal stuk zijn, dit is niet alleen in de natuur zo, maar ook bij ons. Een verkeerd woord, een verkeerd opgevatte uitspraak en heel veel is kapot. Toch hoop ik dat net zoals die bloempjes weer zullen bloeien ook voor mensen een nieuwe start kan komen.

Een gebroken hart

Een traan vormt zich in haar ooghoek, stilletje rolt deze traan over haar wang naar haar lippen. Het smaakt een beetje zout, maar dat deert haar niet. De smaak is niet half zo erg als de pijn in haar hart. Waarom toch? Ze begrijpt het niet, de reden van zijn vertrek was zo vaag. Het lag volledig aan haar, volgens hem, maar hijzelf is toch ook niet perfect, hij heeft ook fouten gemaakt en deed ook dingen die haar kwetsten. Ze weet dat ze soms fout was, maar hij gaf haar geen kans en dat doet nog het meeste pijn. Haar hart mag wel gebroken zijn, toch voelt ze een immense boosheid in zichzelf. Hij is niet perfect en een relatie maak je met twee en tegelijk doe je ook beiden dingen fout. Mensen zijn niet altijd wie je wil dat ze zijn. Toch zal deze pijn wel helen, een gebroken hart kan gelijmd worden, het neemt alleen tijd in beslag.

que sera

Alles om ons heen verandert, snel traag, maakt niet uit, het verandert en hoe jammer ik het ook vind, ook ik moet veranderen.
Vandaag is weer zo een dag dat ik denk aan later en ook wel aan vroeger.

Ik neem een stap, ga vooruit en toch kijk ik achterom, denk aan wat er was en ben bang om wat komen gaat. Over mijn schouder blijft dat verleden me volgen en graag kijk ik weemoedig achterom.

Om maar weer eens de filosofische toer op te gaan: wat was, maakt wie we zijn en wie we zullen zijn. Ik kijk nu en dan eens om en mis al die dingen wel, iedereen maakt keuzes, al dan niet de juiste, maar het maakt wel wie we zijn en hoe we zullen zijn en reageren. Dit beangstigt me eigenlijk wel een beetje. Wat brengt de toekomst? Ik moet vooruit, maar ik ga niet zonder mijn rugzakje emotionele bagage.

Om het nog maar eens te zingen: 'que sera, sera'

denken

Het is weer zo een avond. Ik zit hier weer alleen, te denken aan de toekomst, het heden en verleden. Ik staar uit het raam, luister naar de stilte, de geluiden rondom mij, nietszeggend en toch vol betekenis. De wind die waait, het verkeer raast voorbij. Dit alles wijst erop dat het leven rondom mij verder gaat.

de wind is gedraaid

Eindelijk kan ik deze week weer eens lachen, zingen, dansen,... De depri-'ik kan het niet'-bui is voorbij. 'Waarom?' vraag je je nu af, awel, omdat het me deels toch al gelukt is. Nu nog gaan voor dat andere deel en dan is het morgen misschien wel tijd voor een feestje. Ik hoop het en hoop dat mijn geluk van vandaag morgen verder gaat en ook overslaat op de anderen die het nu best wel kunnen gebruiken.
De wereld lacht me toe en ik lach terug.